Gdy radość jest tak duża, że odbiera zdolność logicznego myślenia...
Podczas kursu terenowego w Krzeszowicach studenci I roku geologii zwiedzają kamieniołom permskiego tufu wulkanicznego w Filipowicach. Jest to bardzo ciekawe odsłonięcie, gdyż tufy w warunkach naturalnych są materiałem budowlanym bardzo łatwym do wydobycia i obróbki. Są miękkie, dają się kroić zwykłą piłą do drzewa, można też je dowolnie kształtować dłutami. Natomiast po wyschnięciu twardnieją i są bardzo odporne na warunki atmosferyczne. Mieszkańcy Filipowic i okolicznych wsi budują sobie z tego materiału domy, a w Filipowicach nawet wybudowali kościół.
Na kursie terenowym w 1957 r. grupa studentów w tych tufach znalazła skamieniałość – belemnita kredowego. Z wielkim zapałem wydobyła go wraz z kawałkiem skały ze ściany kamieniołomu. Przywiozła do bazy w Krzeszowicach i ogłosiła wielkie odkrycie, że tufy filipowickie są wieku kredowego, a nie permskiego. Po dokładnym zbadaniu okazało się, że ktoś zrobił grupie studenckiej głupi kawał wbijając rostrum belemnita w miękki tuf permski. Gdyby się bardziej zastanowili to sami by doszli do przekonania, że w rejonie krakowskim mamy wiele śladów permskiej działalności wulkanicznej, które oni już oglądali w różnych kamieniołomach (Miękinia, Zalas, Sanka, Rudno, Alwernia), a o kredowej lub trzeciorzędowej nikt w tym rejonie nie słyszał. Ale radość z nowego odkrycia była tak wielka, że odebrała całej grupie zdolność logicznego myślenia. Było trochę wstydu dla studentów i niestety asystenta, że dali się oszukać, ale było też dużo śmiechu.
Autorem anegdoty jest prof. dr hab. Wiesław Barczyk. Studiował na Uniwersytecie M. Kopernika w Toruniu, gdzie uzyskał dyplom mgr. filozofii. Do 1952 r. był asystentem na Wydz. Mat.-Przyr. w Katedrze Geologii i Paleontologii UMK w Toruniu. Od 1952 r. pracował na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie się doktoryzował i habilitował. W 1975 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W latach 1972–1975 Prodziekan ds. studenckich tego Wydziału. W latach 1952–1998 pracował na Wydziale Geologii w Katedrze Geologii Ogólnej, Instytucie Geologii Podstawowej, Zakładzie Geologii Dynamicznej, był kierownikiem Muzeum Geologicznego Wydz. Geol., a następnie do przejścia na emeryturę pracował w Katedrze Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych. Uczestnik Międzynarodowej Ekspedycji Geologicznej na Kaukazie. Działał w związkach zawodowych początkowo na UW, a następnie w centrali ZNP. Współzałożyciel Spółdzielni Mieszkaniowej „Oświata” w Warszawie dla pracowników naukowych i wieloletni członek Rady Nadzorczej. Członek wielu Komisji Senackich UW. Od 1985 r. członek Rady Naukowej Tatrzańskiego Parku Narodowego, obecnie wiceprezes. Członek Polskiego Towarzystwa Geologicznego, redaktor Biuletynu „Głosy Podolan”. Odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz licznymi nagrodami Ministra OSW i Rektora UW za osiągnięcia na polu naukowym, dydaktycznym i społecznym.
