Litografia, poddająca się różnorodnym interpretacjom, stanowi dalekie echo zażyłości, jaka łączyła twórcę ze Stanisławem Przybyszewskim i jego żoną Dagny Juel, której rysy rozpoznajemy w Madonnie.
Madonna (Loving Woman), dzieło Edvarda Muncha, trafiło do Gabinetu Rycin Biblioteki Uniwersyteckiej w 1939 roku jako depozyt wieczysty Henryka Grohmana (1862-1939) wraz z planszami tak wybitnych twórców jak Edgar Degas, Camille Corot, Henri Fantin-Latour, Paul Gauguin, Eduard Manet, Henri de Toulouse-Lautrec, Félicien Rops, Pablo Picasso i wielu innych.
Szokujący publiczność wizerunek kobiety w miłosnej ekstazie powstał w kilku wersjach malarskich i jednej graficznej. Litografia wydrukowana u M.W. Lassally’ego w Berlinie w liczbie około 150 odbitek prezentuje różne warianty kolorystyczne. Kompozycja graficzna powstała w 1895 roku jako czarno-biała litografia, a odbitki Munch początkowo kolorował ręcznie. W 1902 roku opracował dodatkowe kamienie litograficzne dla wprowadzenia koloru i drzeworytniczy klocka, z którego odbijano błękit nieba. Prace graficzne Muncha, czołowego europejskiego ekspresjonisty i symbolisty przełomu XIX i XX wieku, w polskich kolekcja publicznych należą do niezmiernie rzadkich. Za to wpływ jego twórczości na rodzime środowisko artystyczne jest nie do przecenienia. Litografia, poddająca się różnorodnym interpretacjom, stanowi dalekie echo zażyłości, jaka łączyła twórcę ze Stanisławem Przybyszewskim i jego żoną Dagny Juel, której rysy rozpoznajemy w Madonnie. Jedyna odbitka w zbiorach polskich.
opracowała dr hab. Jolanta Talbierska
Dyrektor Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie
